Ο «Μολυβένιος Στρατιώτης», η συγκινητική ιστορία του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν που πραγματεύεται τη δύναμη της αγάπης και της θυσίας, παίρνει καινούργιες διαστάσεις στην μουσικο-θεατρική του διασκευή, δραματοποίηση και σκηνοθεσία Μαριάννας Τόλη στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου την χειμερινή περίοδο 2017-2018.
Η παράσταση είναι εμπλουτισμένη με 3D animation που θα καθηλώσει μικρούς και μεγάλους και αναφέρεται στα σημαντικά θέματα της προβληματικής εποχής που βιώνουμε. Τα εγκλωβισμένα συναισθήματα των παιδιών, η εμμονή στην τελειότητα, η σκληρότητα και η βία είναι θέματα που αναδιπλώνονται και βρίσκουν την λύση τους μέσα από το γνωστό παραμύθι του μεγάλου συγγραφέα, διασκευασμένο με ένα πρωτότυπο τρόπο. Ένα σύγχρονο ανέβασμα μιας κλασικής ιστορίας που μπορούν να το παρακολουθήσουν μικροί αλλά και μεγάλοι.
Η HuffPost Greece μίλησε με τη Μαριάννα Τόλη για να μάθει περισσότερα για το νέο της εγχείρημα.
Ο Μολυβένιος Στρατιώτης του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν δημοσιεύθηκε αρχικά το 1838. Τι είναι αυτό που τον κρατάει «ζωντανό» μέχρι σήμερα;
Αιώνιο παραμένει αυτό που αγιάζει. Ο Μολυβένιος Στρατιώτης σαν χαρακτήρας έχει τις ιδιότητες ενός πλάσματος που ξέρει να αγαπά χωρίς να περιμένει ανταπόδοση, αντέχει τον χλευασμό προς το πρόσωπό του επειδή είναι ανάπηρος και όχι τέλειος, αντέχει αγόγγυστα τις δοκιμασίες αυτής της ζωής, δένεται με τους ανθρώπους σταθερά και έχει μέσα του έμφυτη την έννοια της θυσίας και της καλοσύνης. Μέσα μας βαθιά αν δεν είχαμε ανθρώπινα πάθη θα θέλαμε να του μοιάσουμε. Όλες αυτές οι ιδιότητες συνοψίζονται σε μια λέξη. ΑΓΑΠΗ. Αυτό που μας μένει είναι η απόλυτη αγάπη που δένει τους ήρωες. Η αγάπη, σε όλες τις μορφές, από την πιο λεπτή μέχρι την πιο γήινη, είναι ανθρώπινη ανάγκη και δεν πεθαίνει ποτέ γιατί την κρατάει ζωντανή η βαθιά επιθυμία μας.
Το έργο αυτό παρουσιάζεται σε μορφή μιούζικαλ στην Παιδική Σκηνή του Θεάτρου Βασιλάκου. Τι να περιμένουν να δουν οι θεατές;
Η παράσταση έχει πολλές εκπλήξεις. Σε παρασύρει να συγκινηθείς, να ξεφαντώσεις, να χαρείς, να νοσταλγήσεις, να σκεφτείς και να αποφασίσεις τι είδους άνθρωπος θα ήθελες να είσαι. Τα εκπληκτικά ευφάνταστα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά παραπέμπουν σε σκηνές του εξωτερικού. Το ίδιο και τα κουστούμια του Μιχάλη Σδούγκου και τα φώτα της Ελευθερίας Ντεκό. Όσο για τις χορογραφίες του Αλέξανδρου Κουζίτζκιν είναι εκρηκτικές.
Τον «Μολυβένιο Στρατιώτη» υποδύεται ο Ίαν Στρατής. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του που βοήθησαν να κερδίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο;
Το κυριότερο προσόν του Ίαν είναι η απίστευτη φωνή του. Ερμηνεύει δύσκολα και απαιτητικά τραγούδια και τα αποδίδει υπέροχα. Έπειτα έχει μια εξαιρετική εμφάνιση και ένα καθάριο βλέμμα γεμάτο αγνότητα που είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται ο μολυβένιος. Έχει σωματικές και χορευτικές ικανότητες που τις ανακαλύπτει σιγά σιγά και ο ίδιος πάνω στην σκηνή και μας εκπλήσσει καθημερινά και πάνω από όλα κάθε λέξη που προφέρει έχει μια αλήθεια και ένα παιδικό αυθορμητισμό που τον κάνει εξαιρετικά συμπαθητικό στους θεατές. Είναι ο Μολυβένιος.
Τα έργα που επιλέγετε να ανεβάσετε τα τελευταία χρόνια υμνούν την αγάπη και την ανιδιοτέλεια. Πιστεύετε ότι είναι έννοιες που περνούν κρίση στις μέρες μας;
Εκτός από την αγάπη που είναι φως υπάρχει και το σκοτάδι που προέρχεται από τις άπληστες επιθυμίες του ανθρώπου για εξουσία, καλοπέραση, ματαιοδοξία, εγωισμό, βία, βόλεμα, κλπ. Αυτά δυστυχώς έχουν επικρατήσει στην εποχή μας. Αλλά πάντα υπάρχουν άνθρωποι, ομάδες, οικογένειες που προσπαθούν να κρατήσουν αυτές τις αξίες που ξεθωριάζουν ζωντανές με έμπρακτους τρόπους. Ο πόλεμος είναι δύσκολος αλλά μοιάζει να έχω κάνει το άλμα της πίστης και αισιοδοξώ. Χρέος μου είναι να μεταφέρω ότι είναι στην εμπειρία μου στην δουλειά μου.
Έχετε διασκευάσει το τέλος του κλασικού παραμυθιού του Άντερσεν. Τι σκοπό εξυπηρετεί αυτή η αλλαγή;
Το παραμύθι γράφτηκε τον 1838. Η έννοια της θυσίας δεν ήταν ξένη για την εποχή εκείνη. Τέτοιες έννοιες ήταν κατανοητές. Τα παιδιά ζούσαν σκληρές καταστάσεις και οι γονείς τους δεν τα παραχάιδευαν όπως κάνουμε εμείς τώρα στα παιδιά μας. Τα δε πολύ μικρά παιδιά δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν γιατί να νικάει το κακό και να πεθαίνει ο Στρατιώτης ούτε γιατί η Μπαλαρίνα του πέφτει στη φωτιά για να πεθάνει μαζί του. Θα έμενε λυπημένη η ψυχή των μικρών και των μεγάλων θεατών. Θα έμεναν με μια απορία πολύ πρώιμη για την ηλικία τους .Όσο για τους μεγάλους χωρίς ανάταση ψυχής. Γι’ αυτό προτίμησα να κρατήσω αυτούσιο το παραμύθι αλλά στην τωρινή διασκευή επικρατεί το φως που έχει την ιδιότητα να θεραπεύει ακόμα και το κακό. Μια ελπίδα για ζωή. Την έχουμε ανάγκη!
Πώς μεγαλώνει ένα παιδί που παρακολουθεί από μικρή ηλικία θέατρο, σε σύγκριση με ένα παιδί που δεν έχει ζήσει ποτέ μια αντίστοιχη εμπειρία;
Θα απαντήσω με μια ερώτηση. «Πώς θα είμαστε αν δεν είχαμε την τέχνη στη ζωή μας;» Πώς θα ήταν η ανθρωπότητα χωρίς σπουδαίους συγγραφείς, χωρίς σπουδαίους ζωγράφους, χωρίς μουσική, χωρίς τους καλλιτέχνες που κάνουν την έμπνευση πραγματικότητα και φέρνουν την τέχνη πιο κοντά στον άνθρωπο έτσι που και αυτός να γίνεται καλλιτέχνης σιγά σιγά. Κάθε ψυχή που πάει στο θέατρο τρέφεται με λεπτή τροφή που έρχεται από ψηλά. Εμπνέεται, κινείται η φαντασία του, τοποθετεί τον εαυτό του στην παράσταση και ταυτίζεται με ότι είναι ποιοτικό και αισθητικά άρτιο. Ύστερα ενσωματώνει όλες αυτές τις εντυπώσεις μέσα του και δεν τις ξεχνάει ποτέ. Δύσκολο μετά να το κοροϊδέψεις και να του δώσεις κάτι λιγότερο. Έχει εκπαιδευτεί να αποζητά την ποιότητα και έχει αποκτήσει μια κάποια διάκριση στην απλή της μορφή βέβαια. Μία μόνο παράσταση ίσως να μη φτάνει για τόσο κοσμογονικές αλλαγές αλλά έστω και μία καλή εμπειρία είναι για το παιδί μία αφετηρία για μια πιο πλούσια πνευματική ζωή.
Πηγή: HuffPost
