«Όλος ο κόσμος πασχίζει να σταματήσει την τρομοκρατία. Υπάρχει ένας πραγματικά εύκολος τρόπος να το πετύχει κανείς. Σταματά να εμπλέκεται και απέχει.»
Νόαμ Τσόμσκι
Ίσως μας ξενίζει o Τσόμσκι, ο Αμερικάνος καθηγητής Γλωσσολογίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης, με την πάρα πάνω φράση και ίσως αρνηθούμε την δική μας εμπλοκή στην τρομοκρατία, γιατί δεν κρύβουμε όπλα στα υπόγειά μας, γιατί δεν σχεδιάζουμε μαζικές δολοφονίες και γιατί δεν κάνουμε κτηνωδίες. Εμείς είμαστε φιλειρηνικοί άνθρωποι. Θα ήταν λοιπόν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, εύκολο να σταματήσουμε την τρομοκρατία. Αλλά η τρομοκρατία περνάει τις πιο ένδοξες μέρες της και εμείς στέκουμε βουβοί μπροστά στο χάος που ανοίγεται μπροστά μας, τρέφοντάς την με τον φόβο μας, το μίσος μας, τον σχεδιασμό για αντίποινα και την άκρα δημοσιοποίηση των πράξεων των τρομοκρατών. Αλλά οι τρομοκράτες λατρεύουν τη δόξα και όσο εμπλεκόμαστε στις πράξεις τους, όσο τους κουβαλάμε και τους δίνουμε σημασία τόσο θα αναζωπυρώνουμε τον φανατισμό τους και τις κτηνωδίες τους.
Άλλωστε αυτό επιζητούν για να υπάρξουν. «Κοιτάξτε με», μοιάζει να μας λένε οι δολοφόνοι του Παρισιού. «Εμείς είμαστε αυτοί που σας αφάνισαν» Και αισθάνονται ότι γράφονται στην Ιστορία. To μισοσκεπασμένο τους πρόσωπο γίνεται ορατό και σημαντικό και η ύπαρξη τους μεγαλύτερη από την ανυπαρξία τους. Οι μάσκες της τραγωδίας που φορούν πέφτουν και αυτή η αποκάλυψη τους δικαιώνει. Τους διαβάζουμε, τους βλέπουμε στην τηλεόραση, οι πολιτικοί όλου του κόσμου ασχολούνται μαζί τους. Κατάφεραν να τραυματίσουν χώρες, ηπείρους, πρόσωπα, πράγματα. Κατάφεραν να μας εμπλέξουν στον παιχνίδι τους. Τους δώσαμε τροφή με την προσοχή μας. Το τέρας γεννάει όλο και περισσότερα κεφάλια. Και κάθε κεφάλι γεννάει όλο και περισσότερο φθόνο. Φθόνο για την φαινομενική μας ευημερία… εμάς των Δυτικών. Πώς να μην εμπλακούμε, κύριε Τσόμσκι; Ποια στάση δική μας θα μπορούσε να αλλάξει την κτηνωδία;
Μήπως ο Νόαμ Τσόμσκι εννοεί πως τα μαζικά μέσα ενημέρωσης δε θα έπρεπε να δείχνουν τις δολοφονίες και να περιορίζονται μόνο στο να αναφέρονται λεκτικά στα γεγονότα; Δε θα ήταν λιγότερη η ικανοποίηση του τρομοκράτη που η δόξα τον φέρνει στην επικαιρότητα, αν δεν έβλεπε πουθενά τις άνομες πράξεις του; Δύσκολο να πολεμήσουμε την τρομοκρατία. Τα σκοτάδια και οι κρυψώνες άπειρες, όπως αόρατη και η σκοτεινή πλευρά των ενστίκτων της ανθρώπινης φύσης που τρέφεται από το αίμα και τον φόβο των άλλων βασανίζοντάς τους. Αλλά υπάρχει πολλή αρρώστια στον πλανήτη μας. Το παράλογο βασιλεύει. «Όσο οι άνθρωποι υποθάλπουν τον παραλογισμό, θα συνεχίσουν να διαπράττουν κτηνωδίες», είπε ο Βολταίρος και παραλογισμός είναι η έλλειψη αξιών που μαστίζει την εποχή μας. Εμπλεκόμαστε λοιπόν με τρόπους που δεν μπορούμε να φανταστούμε, προκαλώντας την ίδια μας τη μοίρα. Ίσως να ξανασκεφτούμε πως η σιωπή είναι χρυσός και πως το μόνο που θα έπρεπε να βλέπει το φώς της ημέρας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι τα κεριά και τα λουλούδια που αφήνουν καθημερινά άγνωστο πλήθος ανθρώπων και παιδιών που έχουν την ανθρωπιά και την ευγένεια να πενθούν για τον άγνωστο συνάνθρωπό τους. Αυτές οι σκηνές έχουν τη δύναμη να θεραπεύουν μέρος του τραύματος και να ρίχνουν φως στο σκοτάδι. «Αυτό που μας ξεχωρίζει από τα ζώα και μας διαφοροποιεί από το χάος είναι η ικανότητά μας να πενθούμε για ανθρώπους που δεν έχουμε καν γνωρίσει.» Δαυίδ Λέβιθαν.
Από σήμερα και προς τιμή των θυμάτων του Παρισιού, εμείς που υμνούμε την καλοσύνη και την αλληλεγγύη στο έργο Η ΠΑΠΛΩΜΑΤΟΥ θα τραγουδάμε με άλλο παλμό τους στίχους του τραγουδιού:
Φως στο σκοτάδι, φως στο σκοτάδι,
Το φως σκιές σκορπά.
Το φως θα λύσει τα δεσμά.
Μαριάννα Τόλη
