Δελίνα Βασιλειάδη: Αν και η πορεία σας στο χώρο της Τέχνης είναι ήδη γνωστή, καθώς είστε μια καταξιωμένη καλλιτέχνιδα, μιλήστε μας λίγο για σας.
Μαριάννα Τόλη: Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσει πολύ να μιλώ για τον εαυτό μου, εκτός αν τα λόγια μου αγγίξουν κάποιους να ευαισθητοποιηθούν σε κάτι ή να ταυτιστούν με κάτι δικό μου, ή οι εμπειρίες μου να λύσουν κάποιο δικό τους πρόβλημα. Έχω κάνει μια πορεία στο χώρο της τέχνης, ναι, αλλά η πορεία που άξιζε για ‘μένα είναι το ταξίδι που έκανα βαθιά, όπως θέλω να πιστεύω, στον εαυτό μου. Είναι ένα ταξίδι μιας ολόκληρης ζωής στην προσπάθειά μου να αντικαταστήσω το σκοτάδι με το φως. Να βρω εσωτερική αρμονία και ηρεμία. Να φύγει η φιλαρέσκεια ,η ματαιοδοξία, ο θυμός, ο ανταγωνισμός. Όταν αυτά αποχωρούν, με κόπο πάντα, και δυστυχώς πολύ αργά, μένει χώρος για δημιουργία, τέχνη, αληθινή αγάπη και προσφορά. Είμαι πεπεισμένη πως τον αληθινό εαυτό μας θα τον ανακαλύπτουμε μέχρι την τελευταία μας μέρα, φτάνει να θέλουμε και ξέρουμε πώς να κοιτάξουμε. Γιατί όπως λέει και ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ στον Μικρό Πρίγκιπα: «Τα ουσιαστικά πράγματα είναι αόρατο στο μάτι.»
Δ.Β.: Μιλήστε μας για την πιο πρόσφατη σκηνοθεσία σας στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Αριστοτέλειον, την παιδική παράσταση Παπλωματού.
Μ.Τ.: Είναι πάντα μια έκπληξη να σκηνοθετείς το ίδιο έργο σε δυο διαφορετικούς τόπους και χώρους. Στην αρχή νομίζεις πως θα κάνεις τα ίδια πράγματα και πως σαν σκηνοθέτης πατάς σε γνώριμα μονοπάτια. Η αλήθεια όμως απέχει από αυτό κατά πολύ. Και ευτυχώς. Οι διαφορετικοί ηθοποιοί, άνθρωποι, καλλιτέχνες ακόμα και παραγωγοί που συναντάς σε κάνουν να αλλάζεις, σου μεταδίδουν άλλη ενέργεια, παρουσιάζουν άλλες ανάγκες, σε εμπνέουν διαφορετικά. Καθώς του κοιτάζεις βαθιά και τους παρακολουθείς, δημιουργείται μια άλλη παράσταση που μπορεί να μοιάζει με την προηγούμενη αλλά είναι πραγματικά διαφορετική. Γιατί ο σκηνοθέτης αλλάζει καθώς δημιουργείται μια άλλη σχέση με το δυναμικό που έχει στα χέρια του. Το ανθρώπινο δυναμικό της Θεσσαλονίκης ήταν μια έκρηξη για μένα. Μπορεί με σιγουριά να πω πως στην Θεσσαλονίκη έγινε κάτι το μαγικό. Ήταν το πάθος που μου προσέφεραν οι ηθοποιοί, το Αριστοτέλειο το ίδιο, οι συνεργάτες μου, για να παρουσιαστεί αυτό το σπάνιο έργο με τα εξαιρετικά νοήματα, άρτιο και γεμάτο πνοή στον κόσμο της Θεσσαλονίκης. Τους ευχαριστώ όλους από την ψυχή μου.
Δ.Β.: Αγαπάτε ιδιαίτερα τα παιδιά και το παιδικό θέατρο έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας. Μιλήστε μας για αυτό.
Μ.Τ.: Η αγάπη μιας μάνας δεν γνωρίζει όρια. Έτσι μοιάζει και η δική μου αγάπη για τα παιδιά και για τις παραστάσεις που κάνω γι’ αυτά. Αλλά, όρια δε μοιάζει να έχει ούτε η φαντασία μου, γι αυτό οι συνεργάτες μου προσπαθούν εις μάτην να μου βάλουν φρένο που ζητώ πράγματα που είναι πολυέξοδα και δεν αρμόζουν σε μία παιδική σκηνή. Δεν ακούω. Τον ενθουσιασμό των παιδιών και την ανάγκη τους να τραφούν με ποιότητα την αντιμετωπίζω με τον ίδιο ενθουσιασμό και η ανάγκη τους είναι και δική μου. Η αθωότητά τους δεν αξίζει τίποτα λιγότερο. Μακάρι να θυμούνται βαθιά στην καρδιά τους αυτά που τους προσφέρουμε.
Δ.Β.: Το παιδικό θέατρο, το θέατρο και η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα.
Μ.Τ.: Θα μιλήσω για το θέατρο στην Ελλάδα. Δε νομίζω πως υπάρχει άλλη χώρα που να προσφέρει τόσες πολλές και τόσο σημαντικές παραστάσεις. Δεν ξέρω από πού ξεπήδησαν τόσοι πολλοί σημαντικοί σκηνοθέτες και τόσο εκπληκτικοί ηθοποιοί. Είναι ένα θαύμα. Θα μπορούσε κανείς να πηγαίνει στο θέατρο τρείς φορές την εβδομάδα και να μην προλάβει να τις δει όλες. Πιστέψτε με, οι έλληνες καλλιτέχνες δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους ξένους. Τουναντίον θα έλεγα. Και το θέατρο είναι μίμηση ζωής, είναι τέχνη. Στις σκοτεινές εποχές που ζούμε το θέατρο το βλέπω σαν τη μόνη ένδειξη ότι υπάρχει ελπίδα και τον κόσμο που γεμίζει τις αίθουσες ασφυκτικά σαν ενστικτωδώς να τρέχει προς τη σωτηρία του.
Δ.Β.: Η φιλοσοφία σας.
Μ.Τ.: Να ξεχάσουμε τον παλιό μας εαυτό και να ανακαλύπτουμε κάθε μέρα ένα καινούργιο με λιγότερο εγωισμό και πιο χρήσιμο στην κοινωνία.
Δ.Β.: Σας ευχαριστώ θερμά και εύχομαι καλή επιτυχία σε όλα.
Δελίνα Βασιλειάδη
